Με την υποστήριξη της ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΡΙΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
Υπάρχει μια σκηνή στο ντοκιμαντέρ American Boy: A Profile of Steven Prince, έργο παράλληλο του Ταξιτζή, με τον Στίβεν Πρινς να διηγείται, με πρόσωπο στην κάμερα, πώς σκότωσε έναν «Μεξικανο-Ινδιάνο», επίδοξο ληστή του βενζινάδικου όπου εργαζόταν, κάνοντας τις νυκτερινές βάρδιες στις διακοπές του Πάσχα. Ο ληστής τον απείλησε με μαχαίρι· ο Πρινς τον πυροβόλησε με μάγκνουμ· κι όταν ο ληστής έπεσε ημιθανής, άδειασε πάνω του τις υπόλοιπες σφαίρες του πιστολιού. Ο πρωταγωνιστής, η σκηνή, η αφήγηση, σε στυλ που θυμίζει Χένρι Χιλ, τον αφηγητή ή ηρωα στα Καλά παιδιά, είναι ίσως η καλύτερη σύνοψη του σινεμά που κάνει ο σικελικής καταγωγής νεοϋορκέζος σκηνοθέτης. Άλλωστε, κατά πως ο ίδιος ο Μάρτιν Σκορσέζε το ορίζει, τι είναι αφήγηση μιας ιστορίας στον κινη-
ματογράφο: «Η αφήγηση μιας ιστορίας καθ’ εαυτήν, απλά και μόνο η αφήγηση (το στόρι-τέλινγκ); Ένα πρόσωπο,ένας προς έναν· ένας που λέει μια ιστορία, όπως ο κωμικός του σταντ-άπ».
Με κατακτημένη σχεδόν σε άγουρα χρόνια την κορυφή, ο Σκορσέζε στην πράξη μιμήθηκε τα πλάσματα του φακού του, πέφτοντας στα σκοτάδια της αποτυχίας τόσες φορές, κι άλλες τόσες εξυψούμενος. Τα μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, παλαιότερα και νεότερα, με μια έκδοση που έχει για πρώτη φορά στο κέντρο της έναν ολοζώντανο δημιουργό, συνδέουν με τα κείμενά τους τα «μουσικά κομμάτια» του.
