«Ο μεγάλος άνθρωπος ξέρει πότε και με ποιον τρόπο
είναι μικρός. Ο Ανθρωπάκος δεν γνωρίζει ότι είναι
μικρός και φοβάται να το μάθει».
Δυστυχώς ποτέ δεν βγήκε εκτός μόδας το Άκου, Ανθρωπάκο! –όπως δεν υπήρξε ποτέ ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων–, κι ας γράφτηκε με αφορμή την έλευση ενός κύματος φασισμού που όμοιό του δεν ξαναζήσαμε έκτοτε. Το βιβλίο παραμένει επίκαιρο σήμερα, που η χώρα μας βιώνει μια παρόμοια, στα πρώτα της στάδια, επέλαση ενός ναζιστικού μορφώματος· μπορεί να μιλήσει κατευθείαν στην ψυχή των Ελλήνων αναγνωστών, ειδικά σε εκείνους που παρατηρούν τη γιγάντωση της Χρυσής Αυγής με απάθεια, χωρίς καν να διανοούνται να αντιδράσουν. Ο Ράιχ μοιάζει να το έγραψε (και) για εμάς.
Από τον πρόλογο
του Άρη Δημοκίδη
