Μπορεί ένας αναρχικός να είναι τραπεζίτης;
Μπορεί ένας τραπεζίτης να είναι αναρχικός;
Είναι δυνατόν αυτές οι αντικρουόμενες
ιδιότητες να συνδυάζονται;
Ο μεγάλος Πορτογάλος συγγραφέας προσφέρει ένα κείμενο που κλονίζει τις καθιερωμένες αντιλήψεις, προβληματίζει, διχάζει και ενενήντα χρόνια μετά την πρώτη του δημοσίευση παραμένει απολαυστικό, προκλητικό και συνάμα επίκαιρο.
Ο Αναρχικός τραπεζίτης του Πεσσόα, που δημοσιεύτηκε το 1922, είναι σαν να γράφτηκε σήμερα. Το διήγημα, με τον οξύμωρο τίτλο, παραμένει τόσο επίκαιρο, τόσο αειθαλές και ριζοσπαστικό, σε μια περίοδο όπου δόγματα και πρόσημα έχουν αποπροσανατολίσει ολόκληρες γενιές. Καθώς οι κοινωνικοί θεσμοί εμφανίζουν συμπτώματα αποσταθεροποίησης, καθώς διαρρηγνύονται οι συνδετικοί αρμοί, ομάδες ανθρώπων εκδηλώνουν τάσεις έντονης αμφισβήτησης έως και ριζοσπαστικοποίησης κατά των θεσμών, τους οποίους οι ίδιες γενιές υπερασπίζονται άλλοτε επιλεκτικά κι άλλοτε στο σύνολό τους.
Από τον πρόλογο του Άρη Πορτοσάλτε
